Ghost in love เป็นผีแล้วตกหลุมรักไม่ได้เหรอครับ [Miraculous: Tale of Ladybug & Catnoir]

ณ กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส

ขณะนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงนิดๆ ทำให้การจราจรทั้งทางเท้าและท้องถนนต่างเต็มไปด้วยผู้คนที่สัญจรไปมา

ท่ามกลางผู้คนที่เดินควักไขว่กันบนท้องถนนนั้น ได้มีเด็กชายวัยประมาณ 12 ปีเดินอยู่ท่ามกลางพวกเขา

เด็กชายคนนี้มีชื่อ ฟรานซิส ลูเทอร์ เด็กชายผู้มีเรือนผมสีดำสนิทพร้อมกับดวงตาสีฟ้าครามสดใส

ฟรานอยู่ในชุดแจ็คแกตสีดำพร้อมกับสวมเสื้อยืดไร้ลายสีขาวไว้ด้านใน และสวมกางเกงขายาวสีน้ำเงิน มือขวาสวมนาฬิกาดิจิตัลอยู่ใต้เสื้อแจ็คแก็ตสีดำนั้น

ดวงตาของฟรานส่องประกายอยู่แทบจะตลอดเวลาจากการมองสิ่งต่างๆรอบตัว

ปกติตัวของเด็กชายมักจะถูกบังคับให้ต้องนั่งรถเพื่อไปโรงเรียนอยู่เสมอๆ เขารู้สึกอึดอัดอยู่เล็กน้อยที่คนอื่นต้องเดินมาโรงเรียนแต่เขากลับนั่งรถมาแบบนี้

เด็กชายอยากที่จะรับรู้ถึงความรู้สึกของเพื่อนๆเช่นเดียวกัน คราวนี้เขาจึงได้แอบออกมาโรงเรียนคนเดียวเป็นครั้งแรก

เขาแกล้งทำเป็นไม่สบายก่อนจะแอบหนีออกมาจากบ้านได้สำเร็จ

เด็กชายค่อยๆเดินรับรู้ถึงความรู้สึกของการไปเรียนเองครั้งแรกอย่างตื่นเต้น

ภาพต่างๆที่เขาเคยได้เห็นจากหน้าต่างรถ ตอนนี้เขาได้สัมผัสถึงมันอย่างใกล้ชิดแล้ว

อากาศที่เย็นสบาย ผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาทำให้เขารู้สึกแปลกใหม่

อีกเพียงไม่กี่ช่วงตึกเขาก็จะไปถึงโรงเรียนของเขาแล้ว

ฟรานยกมือขวาขึ้นมาพลางมองไปที่นาฬิกาข้อมือของตัวเอง

เขายังคงมีเวลาเดินอีกพักใหญ่กว่าจะถึงเวลาเริ่มเรียนตอน8โมงเช้า ฟรานจึงตัดสินใจที่จะเดินไปอีกทางเพื่อเดินเล่นอีกสักพัก

.

.

.

หลังจากที่เดินเล่นอยู่นานกว่ายี่สิบนาที ตอนนี้เวลาก็เข้าใกล้8โมงแล้ว ฟรานจึงตั้งใจจะเดินไปที่โรงเรียนของตัวเองสักที

ขณะที่ฟรานกำลังยืนรอไฟแดงอยู่ที่ทางม้าลายนั้นเอง ตาของเขาก็เหลือบไปเห็นเด็กผู้หญิงที่มีอายุไล่เลี่ยกับตัวเองยืนรอไฟจราจรอยู่เช่นเดียวกัน

เด็กผู้หญิงผมสีดำน้ำเงินที่มัดผมเปียเอาไว้ทั้งสองข้าง และมีดวงตาสีฟ้าคล้ายๆกันกับฟราน

ฟรานรู้สึกแปลกๆตั้งแต่วินาทีที่ได้เห็นเธอ จิตใจของเขารู้สึกสงบลงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

มันเป็นความรู้สึกที่ทำให้จิตใจของเขารู้สึกอบอุ่นอย่างที่ไม่ได้เป็นมานาน

ฟรานรู้สึกอยากที่จะคุยกับเธอแต่ว่ากลับไม่กล้าพูดออกไป นี่เป็นครั้งแรกที่ฟรานรู้สึกแบบนี้เลย ฟรานไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

สุดท้ายไฟจราจรก็เปลี่ยนเป็นสีแดง ปล่อยให้คนที่ยืนคอยข้ามถนนได้สักที

ฟรานยังคงจ้องมองไปที่เด็กสาวระหว่างที่กำลังเดินข้ามถนน ซึ่งเด็กสาวคนนั้นก็หันมามองฟรานทำให้ฟรานต้องรีบหลบสายตาอย่างไม่รู้ตัว

เด็กชายรู้สึกได้ถึงความร้อนบนใบหน้าของตัวเองจนนึกสงสัยว่าตัวเองเป็นไข้รึเปล่า

เด็กชายข้ามถนนมาได้สำเร็จก่อนจะหยุดนิ่งไป ฟรานจำเป็นต้องเดินตรงต่อไปเพื่อไปโรงเรียนในขณะที่เด็กสาวก็เดินไปอีกทางนึง

ฟรานจ้องมองเด็กสาวเดินจากไปสักพักก่อนที่จะได้ยินเสียงแปลกๆที่เบามากๆ

กึกๆ...

ฟรานมองเห็นป้ายขนาดใหญ่จากบนตึกกำลังสั่นไหวก่อนที่มันจะค่อยๆร่วงลงมาตรงที่เด็กสาวคนนั้นกำลังเดินอยู่โดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยสักนิด

"นี่เธอ ระวังงงง"ฟรานตะโกนสุดเสียงก่อนพุ่งตัวไปทางเด็กสาวโดยเร็วที่สุด

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเวลาที่เริ่มจะเข้าสู่ช่วงสายหรืออะไร ทำให้ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ใกล้แถวนี้เลยแม้แต่น้อยนอกจากฟรานและเด็กสาวคนนั้น

เด็กสาวหันมามองต้นเสียงที่ตะโกนเสียงดังก่อนจะเห็นฟรานที่กำลังพุ่งเข้ามาหาเธอก่อนจะเหลือบไปมองบนหัว

ดวงตาของเด็กสาวเบิกกว้าง ร่างกายแทบจะหยุดเคลื่อนไหวไปในทันทีจากความตกใจ ทำได้เพียงมองป้ายนั้นค่อยๆตกลงมาสู่ร่างของเธอ

ฟรานที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูงสุด ใช้แรงทั้งหมดที่มีกระโดดผลักตัวเธอให้หลบออกไปจากป้ายนั้นอย่างทันท่วงทีก่อนจะ...

โครมมมม!!!!!!

เสียงป้ายตกลงมาถึงพื้นทับร่างของเด็กชาย นั้นคือสิ่งสุดท้ายที่ฟรานได้ยินก่อนที่สติจะดับวูบไป...

...............

ตอนแรกคิดไว้อีกแบบว่าให้มาริเน็ตหลบทันปล่อยฟรานโดดไปโดนป้ายเอง แต่แบบนั้นฟรานคงจะน่าสงสารเกินไป เพราะงั้นก็เขียนแบบนี้นี่แหละ